“Elke dag acht uur extra. En nooit meer moe. Mensen beseffen niet wat we hebben bereikt.”
Dit toekomstscenario gaat over een wereld waarin we niet meer slapen. Een tech giant biedt ons anti-slaaptechnologie en bepaalt zo ons lot. Zonder ooit moe te worden, kunnen we altijd wakker blijven.
Tijd wordt gewonnen en dromen is verleden tijd. Daarmee lijkt deze toekomstige wereld in balans, want in deze wakkere wereld zijn mensen geduldig en vol gemeenschapszin. Dromen besmetten onze hersenen met grillige gedachtes.
Toch leeft er in de krochten van de samenleving een man op wie deze anti-slaaptechnologie geen vat heeft. Hij slaapt én droomt dus nog, als enige. Deze sjamaan van de nieuwe tijd blijkt onweerstaanbaar voor kunstenaars, schrijvers en muzikanten, want hij kan mensen vertellen wat ze zouden dromen als ze dat nog deden. Hij wordt een visionair voor de doorwaakte samenleving, en daarmee: een bedreiging voor het systeem.
In deze beeldende theatervoorstelling draagt elke bezoeker een koptelefoon. Het publiek wordt meegenomen op een auditieve trip waarin de grens tussen tussen dat wat je hoort, ziet en denkt steeds onduidelijker en onheilspellender wordt. Een dystopie die misschien wel schrikbarend dichtbij is.
De Droomlozen is het tekstdebuut van Arthur Eaton en Thomas Lamers, met kostuums van Marlou Breuls (Björk, Sia.)
